Als ik me het goed herinner, heb ik ooit, vanaf mijn studentenkamer in Utrecht, een kaart met de Loesje tekst: “De puberteit duurt je hele leven lang” naar mijn vader gestuurd. Ik vond het supergrappig, ik vind het nog steeds heel grappig. Hij niet, maar stiekem toch wel denk ik.
De puberteit duurt natuurlijk niet echt je hele leven lang, maar een onderdeel van de puberteit wel, namelijk het uitvinden van jezelf. Of je nu gelooft dat elk mens een bepaalde bestemming heeft of dat we die bestemming zelf bepalen, in de puberteit begint het schuren. Schuren tegen de wanden die voor je neergezet zijn om te kijken wat nog wel en niet werkt voor je. Schuren doet soms pijn.
In de coachtrajecten met jongeren zocht ik eerder altijd naar het antwoord op de vraag: Wie ben je? Dat is veranderd. Ik vraag nu: Wie wil je zijn? Een vraag die veel meer mogelijkheden aan het licht brengt. Die nog meer vragen oproept over waarom ze dat dan willen, wat ze daarvoor nodig hebben én welke stappen ze gaan zetten om dit te realiseren. Maar ook wie ze bereid zijn teleur te stellen om te doen waar ze zich echt gelukkig bij voelen. Ouders, vrienden, docenten, ja schuren doet soms pijn.
Deze vragen stel ik mezelf, als 39 jarige puber, ook nog steeds. De antwoorden blijken toch elk paar jaar net weer iets anders. Dat kan ook want we leven in een wereld vol met mogelijkheden. Dus wat je nu wilt, is niet persé iets wat je straks ook nog wilt. Toch denken veel jongeren nog steeds dat hun keuze voor de rest van het leven is en dat benauwd enorm. Stel dat ze de verkeerde keuze maken?
Ik heb zeker verkeerde keuzes gemaakt. Jij?
Dus zie jij je zoon of dochter schuren, worstelen met een verkeerde keuze? Vertel je eigen verhaal. Leg uit hoe je schuldgevoel kan leren verdragen tijdens het maken van eigen keuzes. Dat het erbij hoort. Dat je het kent.
“Welkom in het uitvinden van je eigen ik.”
https://www.freepik.com/free-photo/unhappy-space-female-sadness-frustration-lonely_1239151.htm#page=1&query=silhouettes&position=26
